23 augustus 2023: Dag 4 naar Zutphen

Na zorgvuldige bestudering van allerlei factoren zoals de route (oeps, klimmen en dalen in het Nationaal Park Veluwezoom), de conditie (pff), de beschikbaarheid van hotels (houdt niet over), de prijzen van die hotels (pardon?) valt de keuze op een overnachting in een Fletcher-hotel in Zutphen. We boeken er een kamer en gaan dan ontbijten. Prima ontbijt. De twee grote tv's die er in de ontbijtruimte hangen doen het wel, dit in tegenstelling tot de tv op onze kamer (wat voor een nieuws hebben we allemaal gemist?). We pakken daarna de boel in en gaan op pad.

We zijn niet de enigen die hun fiets in de garage van het hotel hebben gestald.

In Arnhem vinden we de LF4-route gemakkelijk terug. Wat echter minder gemakkelijk gaat, is het fietsen in Arnhem. Jeetje, het zijn toch wel veel heuvels hier. Omdat ik graag mag citeren even een citaat van Nelson Mandela: "Na het beklimmen van een grote heuvel ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn." Nelson Mandela heeft blijkbaar ook een keertje in Arnhem gefietst. 

We komen ook door een wijk met wat oude schoolgebouwen.

Een school uit 1897

En de bijbehorende kinderopvang in een gebouw uit 1887. U ziet, eind negentiende eeuw waren dat soort zaken al prima geregeld.

Vlak voordat we Arnhem uit zijn, belt de oudste dochter die belangstellend informeert hoe het met onze fietstocht gaat - eigenlijk belt ze om te vragen of ze zaterdag de auto mag lenen. Na een half uur fietsen zijn we eindelijk de stad uit en kunnen we de Arnhemse heuvels achter ons laten. Niet dat we hier veel aan hebben, want nu beginnen de heuvels van het Nationaal Park Veluwezoom. 

In Rozendaal komen we langs Kasteel Rosendael. Uiteraard is het kasteel dicht. 

Waar ik pas later thuis achter kom, is dat in de tuinen achter dit kasteel zich de Bedriegertjes bevinden. Ach, de Bedriegertjes, dat is jeugdherinnering. Ik ben, toen wij nog in Apeldoorn woonden, hier ooit eens met mijn ouders geweest toen ik een jaar of zes of zeven oud was. Ik vond het prachtig. De Bedriegertjes is de naam van een fonteinvloer van een schelpengalerij. De fonteintjes worden de 'Bedriegertjes' genoemd omdat zij onopvallend in de mozaïekvloer zijn verwerkt en op willekeurige momenten beginnen te spuiten. 

De Bedriegertjes zijn al in 1732 aangelegd. Ze werden toen handmatig bediend. Zie hier een aantal volwassenen in 1910 van de Bedriegertjes genieten.

Wat wel open is, is de 'De Oranje-rie zoals ze hier de orangerie noemen. We vinden het echter nog wat te vroeg om nu al te pauzeren en fietsen door.

De Oranje-rie. Het lijkt er op dat hij een beetje scheef is gezakt maar dat kan ook aan de foto liggen.

We vervolgen onze weg door het Nationaal Park Veluwezoom. Het is er klimmen en dalen. Het is ook het gebied waar zich de Posbank - ik heb altijd de neiging om de Postbank te zeggen - bevindt. Uit de Wikipedia-pagina over de Posbank: "In de wielerwedstrijd Veenendaal-Veenendaal Classic is de Posbank vaak een belangrijke beklimming." Het is maar goed dat we niet aan deze wielerwedstrijd meedoen, want het is natuurlijk geen gezicht als twee deelnemers aan de wedstrijd af en toe bij een beklimming afstappen en gaan lopen. Het is een mooi natuurgebied vol bos en hei.

We hadden gepland om bij Paviljoen de Posbank te pauzeren om daar een kopje koffie te drinken, maar we schieten daar per ongeluk met een snelheid van een kilometertje of dertig aan voorbij. Dat was overigens heuvelafwaarts, niet heuvelopwaarts. Even verderop ziet Marianne zelfs een snelheid van 38 km op de teller staan. We zouden misschien toch wel aan die wielerwedstrijd mee kunnen doen.

Na een stuk met wat meer bos en wat minder hei komen we bij de Carolina-Hoeve, waar we even pauzeren. 

Ook hier zegt de serveerster, als ze onze bestelling samenvat "helemaal goed" aan het eind. Sinds Marianne mij op dit fenomeen wees, ben ik er op gaan letten en inderdaad, haast iedereen van de bediening doet dit. "Twee cappuccino's, helemaal goed". Let u er maar eens op.

De Carolina-Hoeve blijkt niet alleen een achterkant te hebben waar wij zitten, maar ook een voorkant; voor de mensen die van de andere kant komen aanfietsen.

Volgens een bordje dat er aan de muur hangt, was de Carolina-Hoeve één van de favoriete plekken van cabaretier Wim Kan.

Ze hebben er wel last van een kabouterplaag

Na nog een kilometer of vier fietsen, vooral heuvelafwaarts; mijn specialiteit, verlaten we het Nationale Park. Als we in de buurt van Laag Soeren zijn, is het tijd voor de lunch. We fietsen het dorp in, maar we zien er geen enkele gelegenheid waar we wat kunnen eten. Als we aan het einde van het dorp zijn en nog niks hebben gevonden, kijken we op Google Maps waar de eetgelegenheden zitten. Dat hadden we wellicht beter andersom kunnen doen, eerst kijken en dan fietsen. De kant op van Dieren zit wel wat. We keren om en even later zitten we bij een boerderij met een terras van onze welverdiende lunch te genieten.

Hier is iemand heel vlijtig bezig geweest. Adverteren doet verkopen!

 

Ergens ter wereld moet er een fabriek zijn die dit soort grote ijsjes maakt.

We gaan na de lunch weer op pad. Via Leuvenheim en Brummen fietsen we naar het pontje bij Bronkhorst.

 

Voor het geval u zich afvraagt: "Ik zie ze allebei fietsen, wie heeft die foto gemaakt?" Dit zijn wij niet.

Dit mannetje wat even op een bankje moet uitrusten ben ik echter wel.

De volgende plaats die we tegenkomen is Brummen. Ook daar verkopen ze ijsjes. De ijsverkoper daar heeft een andere smaak gekocht dan de uitbater van de boerderij waar wij hebben geluncht.

Vlak voor het pontje naar Bronkhorst - de plaats schrijf je met alleen een 'k' maar de 'gemeente Bronckhorst' met 'ck', heel verwarrend - ziet Marianne een raar mannetje op een dijk fietsen.

Als u dit mannetje ziet, benader hem dan niet zelf, maar waarschuw de bevoegde autoriteiten.

Het mannetje kan wel heel hard fietsen! Je knippert één keer met de ogen en hij is al weer een heel stuk verder.

Bij het pontje over de IJssel naar Bronkhorst - ook auto's kunnen mee - is het druk, maar we kunnen nog wel mee, al is het even passen en meten op het pontje. Het pontje de andere kant op is daarentegen een stuk rustiger. Drs. P. zou zeggen: "De andere oever is daarginds, en deze hier is hier / De oever waar we niet zijn, noemen wij de overkant / Die wordt dan deze kant, zodra we daar zijn aangeland / En dit heet dan de overkant, onthoudt u dat dus goed / Want dat is van belang voor als u oversteken moet."

Bronkhorst is de kleinste stad van Nederland. We zijn er wel eens vaker geweest. Het telt slechts 60 huizen en zo'n 100 inwoners - ik heb ze overigens niet allemaal zelf geteld. De gemeente Bronckhorst (met 'ck' dus) is een stuk groter. Het omvat 17 dorpen, waaronder Zelhem en Vorden en telt zo'n 36.000 inwoners. In 1633 is het hele dorp - herstel, de hele stad - Bronkhorst door brand verwoest. Een ouder pand dan dit pand uit 1633 hieronder zult u dus in Bronkhorst niet aantreffen.

Ze leven er van het toerisme. Ook wij dragen op een terrasje bij aan de plaatselijk economie. "Een spa rood en een appelsap, helemaal goed".

Dan vervolgen we onze weg naar Zutphen. Daar aangekomen is het even zoeken naar ons Fletcher-hotel. Ze zitten op een soort industrieterrein. We checken in. Als we de deur van onze kamer openen, ruiken we een sterke chloorlucht. Dat kan twee dingen betekenen. Of ze zijn wat scheutig geweest bij het schoonmaken of er is hier recent een moord gebeurd en de dader heeft geprobeerd om met bleek de sporen daarvan uit te wissen. Gisteren die verdachte auto onder het viaduct en nu dit, wat gebeurt hier allemaal in deze omgeving?  

We zetten het raam open en een ventilator aan en gaan vervolgens onze fietsen stallen in een hok achter het hotel. Als we terugkomen, ruikt het echter nog even sterk op onze kamer. Dit gaat het hem niet worden. We lopen naar de receptie en klagen over de lucht. "Oh dat is niet goed" zegt ze  - het is maar goed dat ze geen serveerster is anders zou ze zeggen "Helemaal goed" - "U krijgt een andere kamer, zegt ze vervolgens. Ze kijkt in haar computer en zegt dan "Oh, we zitten helemaal vol". Ze loopt even naar achteren en overlegt met iemand anders. Als ze terugkomt, heeft ze toch een andere kamer voor ons. Ik vermoed dat er een kamer wordt geruild met andere gasten die nog niet zijn gearriveerd. Hopelijk voor die mensen hebben ze tegen de tijd dat die arriveren de chloorlucht uit de kamer gekregen, maar dat is niet ons probleem. Als we de deur van onze nieuwe kamer openen, is het even afwachten of deze kamer ook naar chloor ruikt, maar dat is niet het geval.

's Avonds eten we in het restaurant van het hotel. Als dessert neem ik een Dame Blanche. De ijsbolletjes liggen op een schaaltje en de chocola is er al in streepjes over heen geschonken. Laat ik het zo zeggen, de kok is hierbij niet uitgeschoten.

Tot slot, het plaatje van de door ons vandaag afgelegde route.

In totaal hebben we 57 km gefietst. Dat hadden er minder kunnen zijn als we niet tevergeefs naar Laag Soeren (die rare streep richting Eerbeek op bovenstaand kaartje) hadden gefietst.

Dag 5, naar Eibergen

22 augustus 2023: Dag 3 naar Arnhem

Het was vanochtend even wat puzzelen om onze bestemming van vandaag te bepalen. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om naar Arnhem te fietsen. We zouden misschien wel wat verder kunnen komen, maar na Arnhem zien we een hoop heuvels op de route staan, dus laten we onze krachten, vooral de mijne, maar niet overschatten. We boeken er hetzelfde Bastion-hotel waar we vorig jaar tijdens onze fietstocht ook verbleven.

Als eerste moeten we de weg terug zien te vinden naar de LF4. "Wie zijn bestemming kent, vindt de weg." aldus Lao-Tse, een Chinese filosoof die zo'n 2600 jaar geleden leefde. Ik vermoed echter dat hij hiermee wat anders bedoelt dan de weg naar de LF4 vinden. In het 'ANWB Klassieke fietsrondjes' boek heb ik de Grebbelinie Zuid route zien staan, die niet alleen door Veenendaal maar ook door Rhenen voert, waar we de LF4 weer zouden kunnen oppakken. Als we een deel van de Grebbenlinie Zuid route volgen, dan komen we vanzelf, via hopelijk een mooie route, in Rhenen terecht. 

Om op deze Grebbenlinieroute te komen, moeten we in Veenendaal echter eerst knooppunt 48 zien te vinden. We fietsen daarom naar het vlakbij onze B&B gelegen station Veenendaal Centrum. Bij stations staan haast altijd wel knooppuntenbordjes, maar helaas pindakaas niet in Veenendaal. Ik kijk om me heen. "Ik denk dat we naar links moeten" zeg ik, maar volgens Marianne moeten we juist naar rechts. "Kijk dan naar de stand van de zon" roept ze zuchtend. We pakken er voor de zekerheid Google Maps bij en die is zo te zien behoorlijk in de war, want hij geeft Marianne gelijk. We fietsen naar rechts.

We komen onderweg langs station Veenendaal West - de plaats Veenendaal telt liefst drie treinstations! Als u het niet gelooft, zoek het maar op - waar we dit opmerkelijke 'gebouwtje' zien staan.

Even later komen we bij knooppunt 48 en fietsen we verder via de Slaperdijk. Ik vind dat een mooie naam voor een dijk. Je hebt wakers, slapers en soms zelfs ook nog dromers onder de dijken. De wakers zijn de dijken die aan het water grenzen. De waker beschermt als eerste het binnendijkse gebied tegen het water. Wat verderop heb je soms nog een soort reservedijk, de slaper. Mocht de waker bezwijken, dan vangt de slaper de doorbraak op. En achter de slaper ligt zelfs soms nog een derde dijk, de dromer.

Via de Slaperdijk komen we bij het landgoed Prattenburg.

Vanaf daar voert de Grebbenlinieroute ons via de Boswachterij Amerongse Berg richting Rhenen. Onderweg zien we een verkeersbord waar voor koeien wordt gewaarschuwd. Iemand heeft blijkbaar een hekel aan het bord of aan koeien, want er is op het bord geschoten.

Als achterkleinzoon van een molenaar herken ik direct de maalsteen van een molen

Vlak voor Rhenen zien we een bordje van de LF4. Ha, we kunnen ons weer op het juiste pad begeven. De LF4 wil ons echter prompt om Rhenen heen leiden. Dat is niet de bedoeling. We willen ergens koffie drinken. We verlaten daarom de LF4 direct weer - "Wat zal ik zeggen, het waren twee fantastische minuten" - en rijden Rhenen binnen om er een kopje koffie te drinken en het plaatsje even te bekijken. Bij Cook & Boom bestellen we twee cappuccino's. We krijgen er gratis een borrelglaasje met slagroom met een soort likeurtje bij. Ik laat de helft maar staan. Het is wel wat vroeg voor zo iets. Na de koffie bekijken we even kort Rhenen.

Molen en kerk in Rhenen. De kerk lijkt hier niet zo groot, maar in werkelijkheid is de toren 82 meter hoog, nummer 16 op de lijst van hoogste kerktorens van Nederland. De hoogste? De Domtoren in Utrecht waar we gisteren waren, die is 112 meter hoog. Tot zover de nutteloze informatie van vandaag.

Na ons bezoek aan Rhenen keren we terug naar het punt waar de LF4 ons om Rhenen heen probeerde te (ver)leiden. LF4 is zo blij met onze terugkomst dat hij ons direct de dijk af laat sjezen naar de Rijn. Jammer is wel dat we 500 meter verderop dezelfde dijk weer op moeten. Het is te steil voor ons. We moeten afstappen om boven te komen. Ook even verderop bij de Laarsenberg moet ik afstappen om boven te komen. 

Hier ben ik niet afgestapt omdat het te steil is maar om het bordje te kunnen fotograferen.

Klimmen heeft ook een voordeel, want na het klimmen volgt meestal dalen en daar ben ik heel goed in. Na de Laarsenberg fietsen we door weilanden en over dijken naar Wageningen.

Aangekomen bij Wageningen laat de LF4 de stad letterlijk en figuurlijk links liggen en even verderop bij Renkum wil hij hetzelfde truckje toepassen. Daar trappen we niet. We hebben honger en fietsen het plaatsje in om even een gezonde maaltijd tot ons te nemen.

Ziet u de gezonde groene blaadjes wel?

Na de lunch vervolgen we de weg weer. Het landschap verandert wat. We zien aan de randen van de akkers zonnebloemen staan en her en der ook wat heidevelden.

Uw fotografe druk aan het werk

Op een gegeven moment fietsen we onder een viaduct van een snelweg door. Waarschijnlijk hebben we te veel krimi's gezien, maar wat doet die zwarte wagen daar?

 

In de bossen rondom Oosterbeek wordt het weer stevig klimmen. Het is te steil voor Marianne en ze stapt af. Ik kan moeiteloos omhoog fietsen, maar omdat ik stijl heb, stap ik ook af en loop met haar mee.

 

Ziet u wel hoe steil het is.

Als we in Oosterbeek zijn, fietsen we door park Hartenstein. Daar zie ik opeens twee Sequoia-bomen staan. Om precies te zijn Sequoia Gigantea bomen (in Nederland worden ze vaak mammoetbomen genoemd). Ik ben een expert in deze bomen. Uit meegenomen zaadjes uit het Sequoia National Park in Californië heb ik in 2007 twee bomen gekweekt die ik in 2013 aan onze gemeente heb geschonken. Zie hieronder de eerste 16,5 jaar van deze twee boompjes. Ik schat ze nu op een metertje op zestig maar volgens Marianne zijn ze hoogstens zes meter hoog.

De sequoia's in het park in Oosterbeek zijn een stuk hoger - ik geef het eerlijk toe. De grootste daar is zo'n 34 meter hoog en is ergens omstreeks 1880 hier geplant. We lopen er even heen om ze te bekijken.

Twee sequoia's waken over een ander (niet sequoia-) boompje. Het kleine mensje rechts op de bank is Marianne 

Deze sequoia's zijn zo'n 140 jaar oud en 34 meter hoog. De hoogste sequoia gigantea in Nederland staat in Beekbergen en is ruim 42 meter hoog. In Californië heb je sequoia's die 2500 jaar oud zijn, ruim 80 meter hoog zijn en een stamomtrek hebben van meer dan 30 meter. Als u uw verrekijker op Amerika zou richten, dan zou u dit zien.

We fietsen vervolgens van Oosterbeek naar Arnhem. Het is niet echt lekker fietsen hier. Veel heuvels. Waarom doet de gemeente hier niets aan? Uiteindelijk komen we bij ons Bastion-hotel aan. Het ligt vlak naast de Rijn en niet zo ver van de Eusebius-kerk af.

Zie hier het uitzicht vanuit onze hotelkamer. Als u goed kijkt, dan ziet u glazen balkons aan de oost- en westzijde van de 93 meter hoge toren van de Eusebiuskerk, waarmee je met een lift heen kan. Je kan er dan over de glazen vloer naar buiten lopen. We laten dit maar aan ons voorbij gaan.

Zie hier heel ver ingezoomd naast de wijzerplaat de twee glazen uitkijkpunten

We kunnen de fietsen in de afgesloten parkeergarage van het hotel zetten. Dat is wel zo veilig. 's Avonds eten we bij Ristorante Pizzeria La Corte op het Jansplein. We hebben hier vorig jaar ook gegeten. Ze hebben een heel lekker toetje wou ik zeggen, maar ik bedoel natuurlijk een heel lekkere 'Dolci'. Het toetje dat u hier beslist moet proberen is Coppa al Café, dat zijn vier bolletjes vanille, koffie-ijs, warme koffie, slagroom en cacao.  

Na het eten lopen we terug naar ons hotel. Onderweg komen we langs kapper 'Tot in de puntjes'. Dat vind ik wel een mooie naam voor een kapper. Heel wat beter dan kapper 'Brainwash' die ik vandaag ook ergens zag. Daar zou ik mijn haar niet laten wassen. 

Enfin, er zit weer een dag op. In totaal hebben we vandaag 55 km afgelegd. Het wordt elke dag wat minder. Let u wel even op het overbrugde hoogteverschil. 

Dag 4, naar Zutphen