25 augustus 2023: Dag 6 naar Enschede

We wijzigen weer eens onze plannen. "Malum est consilium, quod mutari non potest" - zou Publilius Syrus, een Syrisch Latijn-talig dichter uit de eerste eeuw voor Christus zeggen. Voor wie geen Ivo Niehe, Sigrid Kaag, Frans Timmermans of Martin van Neck heet (allemaal bekende talenwonders), dat betekent "Een plan is slecht als het niet gewijzigd kan worden." Oorspronkelijk hebben we gepland om naar Enschede te fietsen, daar een hotel te nemen, de volgende dag er nog wat in de omgeving te fietsen en dan aan het einde van die dag de trein naar huis te pakken. Maar gezien de weersverwachting - vanaf ongeveer 12 uur gaat het regenen en ook morgen wordt er regen verwacht - besluiten we om geen hotel in Enschede te boeken, maar vanmiddag al met de trein naar huis te gaan. Daarmee is het Kastanjehotel in Eibergen definitief de winnaar geworden van de beste hotelovernachting tijdens onze LF4-fietreis.

Het hotel ligt aan de Haaksbergenweg - driemaal raden waarheen die weg voert - en die weg is ook de weg die door de LF4 wordt gekruist, dus die moet terug te vinden zijn. Maar voordat we bij de kruising met de LF4 komen, zien we de watertoren van Eibergen. Die moet ik natuurlijk even van dichtbij bekijken. 

Watertorens vind ik interessante bouwwerken. Ze hadden vroeger twee functies. Ze dienden als waterbuffer en ze zorgden voor de druk in de waterleiding, waardoor het water bij u thuis uit de kraan komt als u die opendraait. Het water zit boven in een watertoren. De torens zijn meestal zo'n 30 tot 40 meter hoog, zodat de zwaartekracht een handje kan helpen bij het uitoefenen van de druk. Als de toren lager dan 20 meter zou zijn, dan zou de druk in de waterleiding te laag zijn, maar bij een te hoge toren zou de druk in de leiding te hoog worden, waardoor slechte waterleidingen in huizen kunnen barsten. 

Tegenwoordig heb je hier andere oplossingen voor, al zijn er nog wel een aantal watermolens, waaronder deze in Eibergen, die nog worden ingezet om te zorgen voor voldoende druk in het waterleidingennet. (In Amerika staan op sommige wolkenkrabbers ook kleine watertorens. Zonder gebruik van die watertorens zou de druk op het waterleidingnet die nodig is om het water op de 40e en hogere verdiepingen van die wolkenkrabbers te brengen, een te hoge permanente druk op de leidingen van de verdiepingen beneden veroorzaken.) Tot zover de nutteloze kennis van vandaag. 

De andere deskundige is geloof ik niet zo geïnteresseerd in de watertoren, al moet ik wel toegeven dat deze watermolen nou niet bepaald een mooie watertoren is. Zo heeft het Rijksmonumentenregister het over 'Een gesloten, sobere bakstenen mantel met een sterke verticale geleding.' maar de watertoren heeft volgens dat zelfde register wel "stedenbouwkundige waarde als sterk verticaal object in een vlak horizontaal landschap buiten de bebouwde kom van Eibergen." Zo is het maar net.

Enfin, we fietsen verder over de Haaksbergenweg en al spoedig zien we de kruising met de LF4. We slaan af en vervolgen onze route over allerlei bospaden in het Langeloseveld. Op een gegeven moment komen we bij deze splitsing.

Nu weet ik toevallig dat op deze splitsing altijd twee broers staan, waarvan de ene altijd de waarheid spreekt en de andere altijd liegt. Je mag aan één van de broers één vraag stellen om te weten welke kant je op moet, maar je weet niet welke broer altijd liegt en welke broer altijd de waarheid spreekt. Onderweg heb ik al bedacht welke vraag ik ga stellen, maar de broers staan er vandaag niet. Gelukkig staan er wel bordjes die de weg wijzen waardoor het niet moeilijk is om het juiste pad te kiezen. We moeten naar links.

Er hangen liefst 17 bordjes aan deze paal. Op het onderste bordje staat 'Deel het pad'. Ze bedoelen natuurlijk 'Deel de paal'.

We passeren de Buurser Beek en fietsen verder door de bossen en weilanden richting Haaksbergen.

Mocht u van plan zijn om hier in de omgeving een boerderijtje te willen kopen en u laat het oog vallen op deze boerderij, dan zou ik adviseren dat u een ontbindende voorwaarde in het koopcontract laat opnemen betreffende de uitkomst van een bouwkundige keuring. 

Even later passeren we - we zijn nu vlakbij Haaksbergen - de Botterbrug met zijn houten sluisjes. Iemand van de rattenbestrijdingsdienst - er staat althans een busje met het opschrift 'Rattenbestrijdingdienst' - is er aan het werk. (Als u heel goed kijkt, dan ziet u hem op onderstaande foto links aan de rand van het water aan het werk.)

Het gezicht de andere kant op. Het ene sluisje is dicht, de andere staat open.

Even verderop bevindt zich hotel-restaurant De Watermölle, gelegen aan de Watermolenweg. Het is dan ook niet zo'n grote verrassing dat er hier een watermolen staat: 'De Oostendorper Watermolen'.  Al eeuwenlang staat op deze plaats een watermolen. (De eerste werd in in opdracht van Karel V al in 1548 gebouwd. Deze sneuvelde tijdens de tachtigjarige oorlog in 1584. Ik bedoel de molen; niet Karel V.)

In de De Watermölle drinken we even een kop koffie "Twee cappuccino's, helemaal goed." zegt de serveerster. Als ze even later terugkomt, hebben we het even over het fietsen hier in de omgeving. Ze vertelt dat ze net op Buienradar heeft gezien dat het hier om elf uur gaat regenen. Wat? Om elf uur al? Vanochtend zeiden ze nog twaalf uur. Het is weer eens 'Buien raad maar' in plaats van Buienradar. Na de koffie gaan we er dan ook snel vandoor. 

De LF4 voert ons daarna weer over allerlei smalle paadjes door het Twente landschap.

Op een gegeven moment fietsen we langs de bloeiende heide. De lucht is wel aan het betrekken en iets in mij zegt dat het inderdaad wel eens snel kan gaan regenen.

Als we bij knooppunt 50 zijn, begint het inderdaad te regenen. Marianne doet haar regenjas aan en ik vis mijn jas uit de fietstas. Niet dat het veel helpt.

De LF4 slaat hier af maar wij besluiten om hier rechtdoor te gaan. Dat is volgens het knooppuntenbord wat korter.

Hier verdwijnt de LF4 uit ons zicht, vaarwel Lange Afstandsroute 4, jij trouwe metgezel.

Na een tijdje stopt het met zachtjes regenen en gaat het hard regenen. Heel fijn. Via Usselo - daar zien we Uitvaartverzorgingsbedrijf Kist; what's in a name - bereiken we het industrieterrein van Enschede. Met hulp van Google Maps rijden we vervolgens naar het station. Tegen de tijd dat we daar zijn is het opgehouden met regenen. Marianne wil wel ergens gaan zitten om op te drogen, maar er staat een trein klaar naar Den Haag die over vijf minuten vertrekt. Dus ik stel voor om daarin droog te worden.

Het is een vreselijk lange trein. In de eerste wagon waar fietsen in mogen staan, staat al iemand met een fiets - er mogen er maar twee fietsen staan - en dus lopen we door. We moeten helemaal naar het andere eind van de trein lopen, dat zich zo ongeveer al in Den Haag bevindt. Omdat er niemand op het perron loopt of staat, besluit ik halverwege maar om het laatste deel op het perron te fietsen. Na een uurtje fietsen - misschien was het iets korter - kom ik bij de kop van de trein. Hier is wel plaats voor onze fietsen en ik laad mijn fiets in. Terwijl even later Marianne met haar fiets komt aanlopen, komt ook de machinist er aan. "U weet dat u niet op het perron mag fietsen" zegt hij op bestraffende toon. (Hij is natuurlijk jaloers dat hij zelf wel dat hele eind heeft moeten lopen.) Ik beloof dat ik het echt nooit meer zal doen en even later rijdt de trein Enschede uit en zijn we onderweg naar huis.

Als we bij Deventer zijn, zien we de lichtmasten van de Adelaarshorst, het stadion waar Go Ahead Eagles speelt. Als u fan wil worden van een goede voetbalclub dan kan ik u deze club van harte aanbevelen.

In de trein had ik mijn Strava app (op fietsstand) aangezet en dat levert me een mooie prijs op. Slechts drie mensen zijn volgens Strava sneller over de brug bij Deventer gefietst dan ik -  'Gefeliciteerd! JE bent zojuist 4e geworden op de brug!". (Ik verdenk die mensen er bovendien van dat ze dat niet fietsend hebben gedaan maar zittend in de trein.)

Als ik deze 201 km niet mee tel, dan hebben we vandaag 31 km gefietst.

Om een uur of drie zijn we weer thuis en zit ons weekje LF4 fietsen er op. In totaal hebben we deze week 347 km gefietst. Dat is 7 km meer dan dat u krijgt als u alle dagafstanden optelt, maar dat komt omdat we van station Den Haag Centraal ook nog 7 km moesten fietsen om thuis te komen.

 

24 augustus 2023: Dag 5 naar Eibergen

 Als we 's morgensvroeg wakker worden en op nu.nl het nieuws bekijken, zien we dat de KNMI voor vanmiddag voor een hoop provincies, waaronder Gelderland en Overijssel, code geel heeft afgekondigd, dit vanwege te verwachten regen- en onweersbuien. "Volgens het KNMI gaan de onweersbuien gepaard met windstoten van rond de 60 kilometer per uur, hagel en veel regen in korte tijd" Wat? Dat hadden we helemaal niet afgesproken. Het zou de hele week droog zijn. Volgens een animatie op Buienradar bereiken de buien vanmiddag om een uur of drie de Achterhoek. 

Dat betekent dat we onze plannen moeten aanpassen, want we hebben geen zin om hier door heen te moeten fietsen. We kunnen daarom beter wat eerder een hotel opzoeken. Kijkend op Booking.com zien we dat goede raad duur is, zeker voor hotels en B&B's die liggen langs de LF4. Maar iets ten zuiden van de route zien we in Eibergen een goedkoper hotel, de Kastanjefabriek. Het heeft goede recensies en dus boeken we er een kamer voor vannacht. Spoiler alert: het is niet alleen het goedkoopste hotel van onze vakantie maar ook het beste.

Dan is het tijd om te ontbijten en te vertrekken. Als we uitchecken ziet de receptioniste een andere naam bij onze kamer staan. Klopt, zeggen we, we zijn van kamer geruild. Ze hebben gisteren dus inderdaad ons de kamer van andere gasten gegeven.

We fietsen vervolgens weer langs de IJssel terug naar het punt waar de LF4 de weg naar Zutphen "verlaat' en waar wij rechtdoor zijn gefietst. Het is lekker weer, het zonnetje schijnt. Wat nou code geel? Het is code zon.

We letten niet goed op en fietsen de weg waar we af moeten afslaan voorbij. Als we even verderop opeens een bordje van de LF4b - dat is de route Enschede-Den Haag - zien, realiseren we ons dat we de afslag van de LF4a moeten hebben gemist. We keren om en fietsen terug. Na een kilometertje zien we de afslag. Dat zijn twee nutteloze kilometers geweest. Dat gaat lekker. Het juiste pad voert ons vervolgens langs maisvelden en weilanden.

En daar demarreert Snelle Jelle!

Een eenzame boom midden in het weiland. Het is iets wat we hier in het oosten van het land wel vaker zien. Geen idee waarom ze dat doen. Wel snap ik dat ze er een hekje omheen zetten, want anders gaan schapen van drie meter hoog ongetwijfeld de blaadjes van de boom af eten.

Het zonnetje schijnt vooralsnog nog en als we door een bos fietsen, wil Marianne de zonnestralen vast leggen. 

Die vage schuine streep is een zonnestraal

Ho, ho, niet zo kritisch zult u misschien zeggen. Kan je het zelf dan beter? 

Jazeker, kijk maar eens wat voor een zonnestraaltje uw fotograaf vastlegt.
 

Enfin, we fietsen weer door en na een tijdje bereiken we het Groene Kanaal, dat vermoedelijk uitmondt in de Rode Zee.

Het Groene Kanaal

Hoewel je hier geen enkele keus hebt, staat er toch een bordje van de LF4a, dat aangeeft dat je naar rechts moet. Alsof je anders soms rechtdoor het weiland in zou fietsen. Maar goed, beter mee verlegen dan om verlegen. Het fietspad is hier overigens niet al te best. 

Na een tijdje zien we in de verte Kasteel Vorden liggen.  

Wat zie ik daar in de verte?

Kasteel Vorden!

De LF4 loopt er langs, maar we kunnen er niet heen. De weg is helemaal afgesloten. Ze zijn met de weg bezig en een wegwerker werkt ons weg en stuurt ons rechtdoor naar Vorden. Nou ja, het kasteel zou ongetwijfeld toch dicht zijn.

In Vorden pikken we de LF4 weer op. We stoppen even bij de 'Hackfortsche Windmolen, gebouwd in 1851.

Terwijl we naar de molen kijken, komt er een man uit het huis naast de molen lopen. We raken in gesprek. Hij woont hier al 50 jaar. Ik vertel dat mijn overgrootvader vroeger molenaar in Voorst was. Voorst kent hij wel. Daar ging hij vroeger als kind wel eens zwemmen in een kolk. Ik denk te weten welke kolk hij bedoelt, want die zwembadkolk was van mijn opa! It's a small world. Maar of we het wel over dezelfde kolk hebben, weet ik niet zeker, want de kolk van mijn opa sloot in 1949 al als zwembad en dat zou dan inhouden dat de man nu in de tachtig moet zijn en we schatten hem toch wat jonger in. 

Enfin, we nemen afscheid en gaan weer verder. Bij de weg heeft de man een tafeltje met zakjes walnoten staan, 1 euro per stuk. Marianne heeft wel trek in walnoten en koopt een zakje. Ze stopt het geld in een leeg jampotje waar een briefje bij ligt met de tekst 'kassa'. Wellicht brengt hij later de opbrengsten van de walnotenverkoop naar dit filiaal van de Rotterdamsche Bankvereeniging, dat we in Vorden zien.

De Rotterdamsche Bankvereeniging ging later op in de AMRO

Even later fietsen we kilometers lang, althans zo lijkt het, over een pad langs bossen en weilanden. Wel mooi op zich natuurlijk - zowel letterlijk als figuurlijk - maar eigenlijk hebben we wel trek in een kop koffie en koffietentjes zie je hier niet. Maar ja, dat krijg je met de LF4. Die voert je vooral door de natuur en om dorpen en steden heen.

En dan gebeurt er opeens een wonder. We zien een bord dat verwijst naar de 'Welig Pluktuin'.

Je kan er bessen en bloemen plukken en ze hebben er ook een soort terrasje. Ze zijn één dag in de week open en nu wordt het helemaal een groot wonder, want dat is vandaag. Vraag niet hoe het kan maar profiteer er van en even later zitten we er aan de koffie en taart.

De pluktuin

Zo, we kunnen er weer tegen en off we go. We fietsen weer over allerlei paadjes door het landschap van de Achterhoek. Het ene pad is wat breder dan het andere.

Gelukkig kwamen we hier maar één tegenligger tegen en die man was zo vriendelijk om met zijn fiets in het gras te gaan staan. 

Sluisje in de buurt van Barchem

We wijken om een uur of één even van de route af om in Borculo te lunchen.

Cafetaria-IJssalon 4-Span. Oké, het is geen driesterrenrestaurant maar het eten smaakt er goed en de bediening is vriendelijk.

We laten mooi Borculo achter ons en fietsen terug naar de LF4. Het is rustig onderweg. Ze hebben hier in de Achterhoek dan ook met heel andere verkeersproblemen te maken dan bij ons in het westen.

Ja, alles is veilig, we kunnen verder fietsen

De lucht begint ondertussen wat te betrekken en het wordt tijd om naar Eibergen te fietsen.

Tegen een uur of drie komen we aan bij de Kastanjefabriek in Eibergen. 

Hierin zat in de negentiende eeuw een katoenweverij. Later kreeg het gebouw andere functies. Zo zat er ook een tijd lang een machinefabriek in. 

Deze ging in 2001 failliet. In 2020 is de voormalige fabriek omgebouwd tot een B&B hotel. Oorspronkelijk stonden er voor de fabriek kastanjebomen en werd de fabriek door de inwoners van de Eibergen daarom de kastanjefabriek genoemd. Omdat de vallende kastanjes echter deuken gaven in de onder de bomen geparkeerde auto's, zijn deze bomen op een gegeven moment vervangen door beukenbomen, maar de fabriek bleef in de volksmond de kastanjefabriek heten.

We hebben een heel mooie kamer en dat is eigenlijk een understatement. Het is meer een soort appartement met een groot zitgedeelte, een slaapgedeelte en badkamer. Het is echt een aanrader. Als we ons geïnstalleerd hebben - dat wil zeggen onze rotzooi in de kamer hebben gegooid -  gaan we even buiten (onder een afdakje) zitten. De door Buienradar beloofde onweersstormen trekken gelukkig langs Eibergen. Het regent er slechts heel even.

Zo, wij hebben ons "geïnstalleerd".

Afdakje met dame

Het zitje buiten was nog net te nat om er te gaan zitten.

Zo, voldoende reclame gemaakt voor de winnaar van de 'beste-hotel-van-onze-vakantie'-wedstrijd. 's Avonds eten we in het hotel. Ook hier neem ik een Dame Blanche als dessert. Hier krijg je de ruime hoeveelheid chocola wel in een apart bakje en mag je het er zelf over het ijs gooien. Daar weet ik wel raad mee. Een wat ouder echtpaar dat aan een tafeltje zit achter ons bestelt ook een Dame Blanche, maar dan zonder chocola. "Twee maal de Dame Blanche zonder chocola. Helemaal goed." zegt de serveerster. Ik ben verbijsterd.

In totaal hebben we vandaag 52 km gefietst. Zie hier de door ons afgelegde route

Het ene uitsteeksel bij Zutphen is het gevolg van het niet op tijd af slaan. Het andere uitsteeksel is onze lunch in Borculo.  

Dag 6, naar Enschede